Als sinds mijn studies interieurarchitectuur was ik ervan overtuigd dat ik zelfstandig wilde worden. Tijdens de bacheloropleiding interieurvorminggeving leerde ik de kneepjes van het vak. Daarna studeerde ik nog verder als master, omdat ik die kans van mijn ouders kreeg. Eens ik afgestudeerd was, wou ik snel zelf de touwtjes in handen nemen. Bij mijn eerste jobs als werknemer telde ik vaak af tot ik naar huis mocht. Want thuis kon ik werken aan mijn eigen projecten, in bijberoep.
Laat me maar mijn eigen projecten uitwerken.
Tijdens onze wereldreis in 2014 werd ik geïnspireerd om duurzaam te gaan leven. Deze aanpak wilde ik ook professioneel graag doortrekken. Dus ik waagde de sprong. Meteen na ons avontuur werd ik volledig zelfstandig.
De start was niet gemakkelijk. De klanten stonden niet te wachten voor de deur tot ik terug was. Onder de noemer MjuSi werkte ik een volledig duurzaam concept uit. Op zolder richtten we een upcycling gastenkamer in. Afval recycleerde ik tot juwelen en andere kunstwerkjes tijdens upcycling workshops. Zelfs een kleine webshop van deze handgemaakte artikelen paste binnen het concept. Daarnaast richtte ik uiteraard nog steeds interieurs in, maar dan liefst op een duurzame manier.
MjuSi: upcyling projects, vooral veel projects!
Gaandeweg vielen alle nevenactiviteiten weg, zodat ik me opnieuw volledig kon focussen op het duurzaam inrichten van woningen en openbare gebouwen. Hiervoor liet ik me omringen door een team van betrouwbare aannemers. Tot op vandaag ben ik hen nog steeds dankbaar voor de samenwerking en hun vertrouwen in mij.
In een rotvaart ging het leven verder. Als interieurarchitect had ik heel wat mooie projecten. Daarnaast zorgde onze eerste dochter Flore als actieve peuter voor de nodige ambiance in ons gezin. En toen kregen we ook nog het idee om in een cohousingproject te stappen. Ook daar kon ik heel wat betekenen als interieurarchitect. Opnieuw extra werk dus, bovenop alle projecten waarmee ik al bezig was.
We verwelkomden Lise als tweede dochter in ons gezin. Veel liefde, maar ook nog wat extra werk erbij!
En al die tijd bleef ik doorgaan. Elk project was een nieuwe kans. Ik wilde niemand teleurstellen. Dus ik reed de hele provincie rond om klanten aan een prachtig duurzaam interieur te helpen.
Als zelfstandig heb je een ongelooflijke vrijheid, toch?
In tegenstelling tot bij mijn eerste jobs, kon ik inderdaad kiezen hoe laat ik begon met werken, wanneer ik pauze nam en wanneer ik vond dat het genoeg was. Niemand die mij op de vingers zou tikken als ik niet op tijd was ingeprikt op het werk.
Die vrijheid zorgde er ook voor dat ik tijdens onze vakantie met een pasgeboren baby aan het zwembad in Frankrijk e-mails zat te sturen naar klanten. Op elk vrij moment was ik bezig met mijn ontwerpen. De kinderen moesten langer in de opvang blijven, zodat ik de afgesproken deadlines voor de klanten kon halen.
Vrijheid was ook: middagpauzes skippen en me tevreden te stellen met een snelle snack achter de computer. Geen vast uren, ook niet om te stoppen met werken. Ik had ook de vrijheid om me elke dag schuldig te voelen. Liet ik mijn kinderen niet in de steek als ik op een vrije dag weer eens aan het werk was? Of was ik soms teveel met mijn kinderen bezig? Zou ik niet beter verder werken aan de projecten voor mijn klanten?
Druk druk druk! Zo druk dat ik amper nog kon ademhalen. Maandenlang liep ik rond met hoofdpijn. Doordat ik me voor alles en iedereen verantwoordelijk voelde, liep ik constant op de toppen van mijn tenen. Eén brok stress!
Bij momenten viel ik letterlijk op mijn bureau in slaap omdat ik zo moe was.
Ondertussen werkte Ruben nog op de jeugddienst, waar hij zich als gepassioneerde jeugdwerker 200% voor zijn job gaf. Hierdoor nam ik het grootste deel van het huishouden ook nog eens voor mijn rekening.
Maar ik bleef gaan. Ik moest en zou alles kunnen combineren. Falen was geen optie!
Tot de emmer overliep ...
In februari 2019, vier jaar na de start van mijn leven als zelfstandige, liep de emmer over. Bij de kleuterjuf van Flore barstte ik in tranen uit. Ik reed naar mijn ouders, waar ik nog meer huilde. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Ik bleef huilen ... de hele dag ... een hele week. Na lang aandringen van Ruben, ging ik naar de dokter. Zo kon het niet blijven duren. Wat ik daar te horen kreeg, kwam keihard aan.
"Je moet nu stoppen. En rusten!"
"Wat? Stoppen? Hoezo stoppen? Dat kan ik toch niet maken? Mijn klanten! Nee hoor, gek. Ik laat die mensen niet in de kou staan. En zomaar stoppen? Hoe moet dat dan financieel?"
Duizend vragen spookten door mijn hoofd, wat me alleen nog meer stress bezorgde. De dokter gaf me de raad mijn klanten te contacteren en hen de situatie uit te leggen. Ook psychologische hulp zou me deugd doen. Ik zou best eens een psycholoog en eventueel ook een psychiater contacteren. Wat?
Wanneer je lichaam en hoofd NEE! schreeuwen ... maar je het niet hoort.
Wat had ik gefaald! De wereld zakte weg onder mijn voeten. Ik wist niks meer!
Ondertussen zijn we bijna twee jaar verder. En ik voel me goed. Eigenlijk voel ik me beter dan ooit tevoren.
Zowel fysiek als mentaal voel ik me goed.
Volg ons verhaal als je wil weten hoe ik uit dit dal ben gekropen.
Deel ook jouw verhaal, als je dat wil.
Knap dat je dit hier allemaal durft te delen, Leen! Ik ben zo blij dat jij je terug veel beter in je vel voelt. Ik kijk al uit naar jullie andere blogberichten.
Wat moedig van je om dit met ons te delen! Er zitten veel herkenbare stukken in je verhaal. Chapeau hoe jullie bewust durven kiezen. Ik kijk al uit naar het vervolg.